Ένα μέρος που είναι αδύνατο να μιλήσουμε - η γλώσσα δεν είναι ικανή για αυτό.
Οι τουρίστες έρχονται εδώ από καιρό σε καιρό: με αδράνεια κάνουν κλικ στην κάμερα, γκρίνια και έκπληξη, περπατούν κατά μήκος της παραλίας, κρατώντας τα χέρια και φεύγουν. Ευτυχώς, φεύγουν και τα πάντα μπαίνουν ξανά στη θέση τους: μόνο μια κενή παραλία, κόκκινα βράχια, μεγαλοπρεπείς καμάρες, το κύμα των κυμάτων.
Όντας εδώ, καταλαβαίνετε (ή, μάλλον, νιώθετε) - αυτός ήταν ο κόσμος τη στιγμή της δημιουργίας του: φωτεινά κόκκινα βράχια, τυρκουάζ ωκεανός και λευκός αφρός δυνατών κυμάτων.
Είναι ήρεμο εδώ. Το να είσαι εδώ είναι σαν να πηγαίνεις σπίτι. Είναι σαν να απελευθερώνεται τελικά από τη φασαρία της κολλώδους ζωής μας.
Απόλυτη άκρη. Ο τόπος όπου όλα τελειώνουν και ο χρόνος παύει να είναι μια έννοια που σημαίνει κάτι - εδώ δεν μπορεί να γίνει αισθητή.
Οι καμάρες δεν είναι καν το πιο σημαντικό πράγμα στο Legzir. Αυτό είναι μόνο το συστατικό του μέρος, ένα στοιχείο αδιαχώριστο από το σύνολο - από το Leghzira ως ένα πλήρες και αυτόνομο σύμπαν. Ίσως να ισχύουν οι ίδιοι νόμοι της φυσικής, αλλά αυτός ο κόσμος ζει τη δική του ζωή και σύμφωνα με τους δικούς του ακατανόητους κανόνες. Εδώ είναι ένα διαφορετικό σύμπαν. Λοιπόν, ή τουλάχιστον άλλος πλανήτης.
Ένα μέρος που είναι αδύνατο να μιλήσουμε - η γλώσσα δεν είναι ικανή για αυτό. Αυτό το μέρος δεν μπορεί καν να σκεφτεί - είναι γενικά από ένα άλλο επίπεδο πραγματικότητας.
Ο αέρας αποτελείται από ένα δισεκατομμύριο σταγόνες θαλασσινού νερού. Δροσερό, φρέσκο και ήσυχο. Το Legzira είναι ένα όνειρο. Ο ίδιος ο χώρος είναι ραμμένος από το θέμα των ονείρων.
Ή ίσως, αντίθετα, είναι αφύπνιση;
